03 lut Jeni LeGon – Kobiety w stepowaniu #1
O kobietach w stepowaniu chciałam pisać już od dawna. Obiecałam to sobie po napisaniu artykułu „W męskim świecie”. Myślę, o tych wszystkich kobietach, które odegrały ogromną rolę w stepowaniu, a których osiągnięcia często pozostają niedocenione.
Stepowanie przez wiele lat uważane było za męską rzecz. Rola kobiet najczęściej ograniczona była do występowania w tzw. chorus line, czyli grupie tancerek, robiącej za tło do scen głównych w przedstawieniach tanecznych.
Kobiety stały w cieniu mężczyzn, choć to często dzięki nim stepowanie rozwijało się i było przekazywane kolejnym pokoleniom.
Dziedzictwo kobiet w stepowaniu nie jest tak dobrze udokumentowane jak osiągnięcia mężczyzn.
W latach największej popularności stepowania, każde przedstawienie miało swoją grupę taneczną składającą się z dziewczyn, tzw. chorus line. Kobiety, choć bardzo utalentowane, rzadko były solistkami. Wiele kobiet potrafiło świetnie stepować (Alice Whitman, The Edward Sisters, Pearl Bailey, Eleanor Powell, Ann Miller, Peggy Ryan, Dixie Dunbar) nielicznym jednak udało się zrobić karierę solową . Wśród nich była Jeni LeGon wybitna tancerka, solistka, której kariera przez uprzedzenia rasowe nie rozkwitła tak jakby mogła. I to właśnie Jeni LeGon otworzy mój cykl „Kobiety w stepowaniu”. Cykl, w którym będę przedstawiać sylwetki tancerek, z których twórczością, moim zdaniem, warto się zapoznać.
Kolejność przedstawiania przeze mnie poszczególnych postaci jest tu zupełnie przypadkowa.
Jeni LeGon
Jako dzieci odgrywaliśmy przedstawienia przed naszymi domami. Za teatr służyły nam schody, a chodnik był sceną. Graliśmy na bębenkach wykonanych z pudełek. Śpiewaliśmy i tańczyliśmy, w ten sposób uczyliśmy się występowania na scenie.
Jeni LeGon wyróżniała się spośród innych tancerek-solistek. Zawsze tańczyła w spodniach (a nie w krótkich, kobiecych spódnicach) i wykonywała wszystkie charakterystyczne dla mężczyzn kroki tzw. flash steps: szpagaty, flips czy toe stands (stanie na czubkach butów).
Tańczyłam jak The Nicholas Brothers, potrafiłam zrobić wszystkie te kroki, które oni wykonywali (szpagaty, piruety, Knee Drobs, Toe Stands). To było rzadkie dla dziewczyny tańczyć w ten sposób
Jeni LeGon nauczyła się stepowania poprzez podglądanie. Nie miała nauczyciela, nie miała osoby, która pokazywała jej kroki. Podglądała innych tancerzy.
Szłam do teatru i oglądałam film. Potem szłam do lobby teatru i tam ćwiczyłam. Starałam się powtórzyć kroki, które widziałam na ekranie czy na deskach teatru. Ćwiczyłam tak długo, aż trzeba było pójść do domu. Za każdym razem, gdy widziałam coś co mi się podoba, rozkładałam to na kawałki, uczyłam się i robiłam po swojemu.
Rasizm i uprzedzenia w kierunku czarnoskórych kobiet uniemożliwiły jej zrobienie kariery na dużym ekranie, choć zbliżyła się do tego bardziej niż jakakolwiek inna czarnoskóra tancerka.
Jest jedyna czarnoskórą tancerką, która wystąpiła u boku Billa Bojangles. Było to w filmie „Hooray for Love” (1935), po którym została okrzyknieta „czekoladową księżniczką.”
Niestety była to jej jedyna duża rola w filmie. Pomimo sukcesu „Hooray for Love”, po którym podpisała długoterminowy kontrakt z MGM, jej kolor skóry wykluczył ja m.in. z grania jednej z głównych ról w filmie „Broadway Melody of 1936” z Eleanor Powell. Produkcja uznała, że dwie tancerki (tap-soloists) nie są potrzebne w obsadzie i zdecydowali się na udział wyłącznie Eleanor.
Jeni wspomina:
To był black-and-white world. Jako czarnoskóra tancerka nie miałam zbyt wielu interakcji z wielkimi gwiazdami (np. Eleanor Powell czy Fred Astaire). Nie było się zapraszanym na towarzyskie spotkania.
Wystąpiła jeszcze w 24 filmach, ale żadna z tych ról nie była już rolą główną, a w samej branży doświadczała poniżania, gdyż była brana pod uwagę jedynie pod kątem ról służących.
Za kulisami, podczas posiłków w stołówkach dla aktorów nie wolno jej było siedzieć przy jednym stole z białymi aktorami.
Filmy z jej udziałem to mi.in. Broadway Melody of 1936, This Was Paris, (1937), Start Cheering, Fools for Scandal (1938), I Can’t Give You Anything But Love (1940), Birth of the Blues, Sundown, Arabian Nights (1941), While Thousands Cheered, Stormy Weather (1943), Hi De Ho (1945), Easter Parade (1948), I Shot Jesse James (1949), Somebody Loves Me (1952).
Poza rolami na szklanym ekranie, występowała także razem z The Whitman Sisters oraz z The Count Basie Orchestra. Później, razem ze swoją przyrodnią siostrą, stworzyły show, z którym występowały w klubach w Chicago. Był to „a boy-and-girl tam”, Jeni nosiła zawsze spodnie i tańczyła jak chłopak, jej siostra miała rolę kobiecą.
Pod koniec lat 60-tych wyemigrowała do Kanady i osiedliła się w Vancouver. Zmarła w 2012 roku w wieku 96 lat.
Chciałabym, aby cykl „Kobiety w stepowaniu” posłużył Ci jako źródło inspiracji do dalszych poszukiwań.
Zachęcam do tego by w wolnej chwili wyszukać na YouTube filmy z udziałem Jeni LeGon, aby lepiej poznać jej styl tańca. Kto wie, może jakiś krok szczególnie przypadnie Ci do gustu i tak jak Jeni będziesz się uczyć kroków przez podglądanie?